جهان چگونه به پایان می‌رسد؟ تصویری ترسناک از سرنوشت هر سیاره پس از مرگ خورشید
تاریخ انتشار: ۹ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۰۲۵۹۷۰
از آخرالزمان هوش مصنوعی گرفته تا یک جنگ هسته‌ای تمام عیار، به نظر می‌رسد که فهرست تقریباً بی انتهایی از اتفاقاتی وجود دارد که می‌توانند باعث پایان جهان شوند.
اما اگر به هر یک از این سرنوشت‌های ترسناک دچار نشویم، رویدادی وجود دارد که زمین نمی‌تواند از آن اجتناب کند.
یک تصویر ترسناک نشان می‌دهد که چگونه خورشید به یک «غول سرخ» تبدیل شده و آنقدر بزرگ می‌شود که پایان منظومه شمسی را رقم خواهد زد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دکتر ادوارد بلومر، ستاره شناس ارشد در رصدخانه سلطنتی گرینویچ گفته است:
احتمالاً چیزی در حدود ۵ میلیارد سال تا مرحله تبدیل شدن خورشید به غول سرخ باقی مانده باشد؛ بنابراین هنوز کمی زمان داریم!
خورشید، مانند همه ستارگان، اساساً یک کوره هسته‌ای غول‌پیکر بوده که اتم‌های هلیوم را تحت نیروی گرانش در هم می‌کوبد.
این نیروی گرانشی عظیم همان چیزی است که ۸ سیاره و تعداد بی شماری از اجرام دیگر در منظومه شمسی را در مدار خود نگه می‌دارد.
در همین حال، انرژی تولیدشده در همجوشی هسته‌ای به صورت گرما به کیهان تابیده می‌شود و یک منطقه قابل سکونت ایجاد می‌کند که از زهره تا مریخ امتداد دارد.
با این حال، به گفته دکتر بلومر این روند روزی تغییر خواهد کرد.
در حدود ۵ تا ۵.۵ میلیارد سال دیگر، خورشید شروع به تبدیل شدن به یک غول سرخ می‌کند.
این اتفاق زمانی می‌افتد که هیدروژن خورشید تمام می‌شود.
زمانی که خورشید نهایتاً هیدروژنش تمام شود، هسته آن تحت تأثیر جاذبه خود شروع به فروپاشی خواهد کرد.
همانطور که لایه‌های بیرونی به سمت داخل فرو می‌ریزند، فشار و گرمای حاصل به قدری شدید خواهد شد که این لایه‌ها شروع به ادغام اتم‌های هلیم به کربن می‌کنند.
این انفجار باعث می‌شود که خورشید صد‌ها برابر اندازه اصلی خود منبسط شده و رنگش قرمز شود.
این اتفاق در نهایت منجر به نابودی منظومه شمسی می‌شود.
در حال حاضر، قطر خورشید حدود ۱.۴ میلیون کیلومتر است.
اما با تبدیل شدن خورشید به یک غول سرخ می‌تواند تا بیش از ۲۰۰ برابر این اندازه متورم شود و به قطر ۳۰۰ میلیون کیلومتر برسد.
هنگامی که این اتفاق می‌افتد، نزدیک‌ترین سیارات (عطارد و زهره) به سمت خورشید کشیده شده و نابود می‌شوند.
با این حال، دکتر بلومر گفت:
اندازه دقیق غول قرمز دقیقاً مشخص نیست، بنابراین زمین در موقعیت جالبی قرار دارد.
در فاصله ۱۴۸ میلیون کیلومتری از خورشید، ممکن است که زمین شرایطی مانند یک نان تست داشته باشد.
اما ۳۰۰ میلیون کیلومتر بیشترین میزان ممکن برای رشد خورشید بوده و ممکن است که به این اندازه هم نرسد.
در بزرگ‌ترین اندازه‌های ممکن، زمین می‌تواند کاملاً توسط خورشید بلعیده شود و این پایان کار خواهد بود. اما در اندازه‌های کمتر ممکن است که این اتفاق نیفتد.
اما حتی اگر خورشید زمین را به طور کامل نبلعد، باز هم سرنوشت خوبی در انتظار این سیاره نیست.
با بالا رفتن دمای سطح زمین، اتمسفر و اقیانوس‌ها از بین می‌روند.
«زمینی» که باقی می‌ماند، در بهترین حالت، یک توده سنگ بی جان بوده که توسط تشعشعات منفجر شده است.
سیارات دورتر نیز در امان نخواهند بود، زیرا مریخ، مشتری و زحل همگی به دلیل گرمای شدید غول سرخ در حال رشد منفجر خواهند شد.
با این حال، دکتر بلومر توضیح می‌دهد که برخی از مدل‌ها پیش‌بینی کرده اند که زحل ممکن است در منطقه قابل سکونت جدید خورشید باشد.
برخی از مدل‌ها نشان می‌دهند که فاصله زحل از خورشید می‌تواند متعادل باشد. ما نمی‌توانیم روی زحل زندگی کنیم، اما شاید زندگی روی قمر آن تیتان ممکن باشد.
در حال حاضر، به دلیل دمای بسیار پایین و دریاچه‌های اتان مایع و متان زندگی روی تیتان امکان‌پذیر نیست. اما تحقیقاتی برای بررسی این که در آنجا با گرم شدن خورشید چه اتفاقی می‌افتد، در حال انجام است.
سرانجام، حدود ۷ میلیارد سال بعد، انرژی خورشید به طور کلی تمام می‌شود و شروع به بیرون راندن لایه‌های بیرونی خود به فضا کرده و یک سحابی سیاره‌نما به وجود خواهد آمد.
این ساختار‌های عظیم حلقه‌ای شکل زمانی تشکیل می‌شوند که ستارگان در حال مرگ بیشتر مواد باقی‌مانده خود را قبل از تبدیل شدن به یک ستاره کوتوله سفید داغ خارج می‌کنند.
در سال گذشته، دانشمندان از تلسکوپ فضایی جیمز وب برای ثبت تصاویری از مسیه ۵۷ یا سحابی حلقه استفاده کردند که به ما تصوری از اینکه روزی خورشید ما به چه چیزی تبدیل خواهد شد، می‌دهد.
در این مراحل نهایی، خورشید تغییر شکل خود را در منظومه شمسی تکمیل کرده و دورترین سیارات را از مدار خود خارج می‌کند.
اگر خورشید در طول این فرآیند ۵۰ درصد از جرم خود را از دست بدهد، اورانوس و نپتون به سادگی از منظومه شمسی خارج می‌شوند.
منبع: روزیاتو
tags # زمین ، سیاره زهره سایر اخبارمنبع: زیسان
کلیدواژه: زمین سیاره زهره منظومه شمسی تبدیل شدن غول سرخ
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت zisaan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «زیسان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۰۲۵۹۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سیاهچاله چیست و چگونه نور را می‌بلعد؟!
احتمالا این پرسش ممکن است ایجاد شود که اگر نور ماده نیست و یا اینکه به صورت خط مستقیم در فضا حرکت می‌کند سیاهچاله چگونه می‌تواند آن را به سمت خود بکشد؟
به گزارش «زیسان» به نقل از راز بقا، برای پاسخ به این سوال ابتدا باید سه چیز را توضیح دهیم: ۱) نور چیست، ۲) گرانش یا جاذبه چیست و ۳) سیاهچاله چیست؟
۱) نور چیست؟نور فقط نوعی انرژی است که در فضا حرکت می‌کند. انواع مختلفی از نور وجود دارد که ما به صورت فیزیکی نمی‌توانیم آنها را ببینیم، اما می‌توانیم آنها را تشخیص دهیم و حتی از آنها استفاده کنیم. نمونه آن نور ماوراء بنفش خورشید است که به سمت ما می‌آید و به همین دلیل باید از کرم ضد آفتاب استفاده کنید تا نور به پوست شما آسیب نرساند.
مهم است به یاد داشته باشیم که فقط به دلیل اینکه جرم ندارد، اما همچنان یک چیز فیزیکی در جهان ماست و از قوانین فیزیکی پیروی می‌کند. نکته دقیقا اینجاست که مهم نیست چه نوع نوری، همه از قوانین فیزیکی یکسانی در جهان پیروی می‌کنند. یک قانون این است که نور همیشه می‌خواهد در یک خط مستقیم در فضا حرکت کند.
اینجاست که اکنون باید گرانش را تجزیه و تحلیل کنیم و اینکه بدانیم فضا از چه چیزی ساخته شده است.
۲) جاذبه چیست؟گرانش یا جاذبه نیرویی است که ما را اینجا روی زمین ایمن نگه می‌دارد. همچنین زمین را در حال چرخش به دور خورشید نگه می‌دارد. اما چه چیزی باعث گرانش می‌شود؟
بسیاری از دانشمندان در تاریخ به این سوال فکر کردند و انواع نظریه‌ها را ارائه کردند. اما زمانی که آلبرت انیشتین نظریه خود را در مورد نسبیت عام در سال ۱۹۱۵ ارائه کرد، دانشمندان شروع کردند به درک اینکه گرانش دقیقاً چیست و چگونه بر جهان ما تأثیر می‌گذارد.
انیشتین از نظر ریاضی فهمیده بود که ما درون چیزی به نام «فضا - زمان» وجود داریم. شما می‌توانید این تار و پود جهان ماست و مانند پارچه، می‌تواند خم شود و کشیده شود. در واقع فضا مانند ترامپولین است. وقتی چیزی سنگین (مانند توپ بولینگ) را در وسط ترامپولین قرار می‌دهید، پارچه زیر آن خم می‌شود و فرو می‌رود.
حالا یک ترامپولین به اندازه کیهان را تصور کنید و خورشید خود را روی آن قرار دهیم. شیبی که در ترامپولین (کیهان یا فضا زمان) به واسطه خورشید ایجاد می‌شود نشان دهنده گرانش خورشید است. ما می‌توانیم این کار را با هر جسمی که جرم دارد انجام دهیم.
وقتی «فضازمان» توسط آن جرم خم می‌شود، خطوطی که معمولاً مستقیم هستند کمی انحنا پیدا می‌کنند این را در تصویر زیر می‌بینید. شدیدترین حالت خمش در اطراف اجرام واقعاً عظیم اتفاق می‌افتد این خمش شدید و عمیق همان چیزیست که دانشمندان آن را سیاهچاله می‌نامند.
۳) سیاهچاله چیست؟
از نظر بسیاری از دانشمندان سیاهچاله‌ها یکی از جالب‌ترین چیز‌هایی هستند که تا به حال در جهان کشف شده است. سیاهچاله‌ها مناطقی از فضا هستند که به قدری متراکم هستند که هیچ چیز نمی‌تواند از آنها فرار کند.
آنها معمولاً زمانی تشکیل می‌شوند که ستارگان بسیار بزرگ بیش از حد سنگین شده و فرو می‌پاشند (منفجر می‌شوند). ستاره شناسان بر این باورند تمام جرم درون سیاه چاله در واقع در یک نقطه در وسط فشرده شده است.
سیاهچاله‌ها به دلیل اینکه «هر چیزی که در نزدیکی آنها باشد» را می‌بلعند، شهرت بدی پیدا کرده‌اند. این حرف درست نیست. سیاهچاله‌ها از مرکز خود فاصله دارند که ستاره‌شناسان آن را به عنوان نقطه بدون بازگشت مشخص می‌کنند. این «افق رویداد» نامیده می‌شود. اما دورتر از این نقطه (مرکز سیاهچاله)، نور و ماده می‌توانند برای مدت طولانی در اطراف سیاهچاله بچرخند؛ بنابراین چگونه یک سیاهچاله می‌تواند نور را جذب کند؟
در اینجا سه مفهوم کلیدی تجزیه و تحلیل شد و حالا می‌توان به سؤال بزرگ ابتدای این نوشته پاسخ داد: سیاهچاله چگونه می‌تواند نور را به سمت خود بکشد؟
هنگامی که نور در نزدیکی یک سیاهچاله حرکت می‌کند، همچنان سعی می‌کند در یک خط مستقیم حرکت کند. با نزدیک‌تر شدن به سیاه‌چاله‌ای که فضازمان خم می‌شود، نور آن خمیدگی‌ها را دنبال می‌کند. هنگامی که نور به سیاهچاله بسیار نزدیک می‌شود، می‌تواند در اطراف آن به دام بیفتد. این به این دلیل است که تار و پود فضازمان تا حد زیادی خم شده است. همانطور که قبلا گفته شد، نور در واقع یک چیز فیزیکی است و تحت تأثیر فضازمان است.
نکته مهم و جالب در مورد این واقعیت این است که این اتفاق فقط در مورد سیاهچاله‌ها صدق نمی‌کند. هر چیزی با جرم کافی می‌تواند نور را در اطراف خود خم کند، حتی خورشید. این همان راهی بود که دانشمندان برای اولین بار در سال ۱۹۱۹ تأیید کردند که نظریه گرانش اینشتین احتمالاً درست است.
چیزی واقعا سنگین، مانند یک گروه کلی کهکشان‌ها که در کنار هم قرار گرفته‌اند، می‌تواند فضا را بسیار خم کند، مانند یک ذره‌بین عمل می‌کند و تصاویر بزرگ‌نمایی شده (زوم شده) از ستارگان پشت آن را نشان دهد.
tags # سیاه چاله سایر اخبار
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد